Taxanen zijn geen nieuwe medicijnen. Ze hebben een lange weg afgelegd voor ze eind jaren 90 standaardbehandeling werden. In 1955 richtte The National Cancer Institute een centrum op waar alle mogelijke producten getest konden worden op anti-kanker activiteit. De meest
geteste producten waren synthetisch, maar er was één scheikundige die zich uitsluitend bezig hield met het testen van plantaardige stoffen. Vanaf 1960 werden elk jaar 1000 plantsoorten gecollecteerd. Op 21 augustus 1962 was het de beurt aan een stuk schors van de West-
Amerikaanse taxus, de Taxus brevifolia. Het materiaal werd bewerkt en men merkte dat de stalen celdodend werkten. Begin 1965 werd door Dr. Wall en Dr. Wani het actieve ingrediënt geïsoleerd. Ze noemden het Taxol, later Paclitaxel. In elke cel zitten kleine buisvormige structuren die de cel zelf aanmaakt, de
"microtubuli". Taxanen verstoren de normale werking van deze microtubili door er zich aan vast te hechten. De cel kan zich daardoor niet meer delen en sterft af. In 1978 werden de eerste dierexperimenten gepubliceerd en in 1982 begonnen de eerste klinische studies bij mensen. De eerste opmerkelijke resultaten werden
gezien bij eierstoktumoren. Om voldoende actief product te kunnen isoleren berekende men dat jaarlijks 360.000 bomen geveld moesten worden wat voor een ecologische probleem zorgde, maar ook een probleem van beschikbaarheid. Men zocht naar nieuwe manieren om taxol te produceren. In 1981 extraheerde een Frans laboratorium "baccatine" uit de naalden van de Ierse taxus, de Taxus baccata. Dit was het begin van de semi-synthetische productie van paclitaxel. Tijdens de zoektocht naar deze semi-synthetische aanmaak werden andere taxanen ontdekt, die nog beter wateroplosbaar bleken, zoals docetaxel.
Nu wordt de eerst gecommercialiseerde paclitaxel, Taxol, gemaakt door plant cell fermentatie. De Taxanen zijn een belangrijk wapen in de strijd tegen kanker. Hun gebruik bij verschillende tumoren geeft een betere overleving.
Paclitaxel wordt in combinatie met platinumderivaten gebruikt als adjuvante behandeling na chirurgie van eierstoktumoren. Bij uitgezaaide eierstoktumoren wordt paclitaxel alleen of in combinatie met platinumderivaten gebruikt. Paclitaxel en docetaxel worden ook gebruikt bij de adjuvante behandeling van borsttumoren, die positieve okselklieren hebben en dit in combinatie met anthracyclines. Vooral bij de tumoren die niet hormoongevoelig zijn, is er een duidelijk betere overleving dan wanneer men anthracyclines alleen gebruikt. Ook bij uitgezaaide borsttumoren is paclitaxel geïndiceerd, zeker wanneer men
hervalt binnen de 6 maanden na de adjuvante behandeling. Bij uitgezaaide borsttumoren kan docetaxel gebruikt worden in monotherapie of in combinatie met trastuzumab wanneer men nog geen chemotherapie heeft gehad en in combinatie met capecitabine wanneer eerdere chemotherapie gefaald heeft.
Paclitaxel is eveneens geïndiceerd als tweede lijnsbehandeling van het Kaposi- sarcoom. Docetaxel wordt in combinatie met cisplatinum gebruikt voor lokaal gevorderde
of uitgezaaide niet-kleincellige longtumoren. In combinatie met cisplatinum en 5-fluorouracil wordt docetaxel gebruikt bij hoofd-halstumoren om die tumoren te verkleinen voor ze bestraald worden. Deze combinatie wordt ook gebruikt bij maag- en slokdarmtumoren. Docetaxel wordt gegeven bij uitgezaaide prostaattumoren in combinatie met
prednisone. Deze chemotherapie wordt meestal 1 maal om de 3 weken toegediend, maar kan ook in een wekelijks schema gebruikt worden. Taxanen hechten zich ook op de "microtubili" van de gezonde delende cel
waardoor ze verschillende nevenwerkingen hebben. Beide producten geven volledig haarverlies, beenmergonderdrukking : met een tijdelijk mindere aanmaak van rode en witte bloedcellen en bloedplaatjes en vermoeidheid. Er is tijdelijk minder eetlust. Docetaxel geeft meer smaakstoornissen, nagelveranderingen, spierpijnen en
vochtretentie. Paclitaxel geeft meer neuropathiën : gevoelloosheid van handen en voeten. Beide producten worden toegediend na premedicatie met corticoïden om allergische reacties tegen te gaan.
Hilary Highfield Nickols, MD, PhD EDUCATION 1998-2006 Vanderbilt University School of Medicine, Medical Scientist August, 2004 PhD in Pharmacology, with Lee E. Limbird, Ph D, Vasopressin Receptor with Calmodulin: Mutations of the C- terminus that Eliminate Calmodulin Binding also Eliminate AVP- 1993-1997 ACADEMIC CAREER 2010-Present Assistant Professor, Division
Multi disciplinary- includes OT, social work, nursing, medical Try to work out recovery style ways of working with the person One to feed back 3 ideas to the large group Be creative! 35 year old Asian male with paranoid schizophrenia, isolated, family problems, multiple formal / informal admissions, heavy In hospital, recovering. On Olanzapine 20mg. Referred to AO with recommen