Ronaldofferman.nl

Zou Trudy Dehue een tekort hebben aan het enzym monoamine oxidase-a? Ik bedoel, is ze wel vaak boos genoeg? Zo ja, dan zijn er middelen zat om daar wat aan te doen. Ik lees het allemaal in haar boek, De Depressie-epidemie. Interessant boek, belangwekkend, onthutsend. Ik bedoel, dat sherry om half elf in de ochtend geen duurzame garantie is voor een betere stemming, voor het gevoel dat je er weer even tegen kunt of beter nog, dat je de hele wereld aandurft, dat weten we nu wel. Er zijn nog steeds mensen die sherry drinken maar misschien wat minder die het om half elf al doen. En doen ze het toch dan halen we onze schouders op. Dan moet je het ook zelf maar weten. De sherry heeft het al lang afgelegd tegen de prozac en tegen een indrukwekkende reeks andere stemmingsmedicijnen. Somber hoef je niet te zijn, depressief ook niet en hoe meer we ons er aan wennen dat opgewekt leven de nieuwe norm is hoe groter het aantal gevallen van somberheid en depressie, en hoe aanlokkelijker de markt om ook daar een punt te scoren. Verhoog de norm, en normalisering moet volgen. Hoe gelukkiger we zijn (en in internationale vergelijkingen doen we het heel aardig) hoe hinderlijker de resterende sombermannen zijn en hoe dwingender de plicht voor allen het opgewekt te houden. Je kent jezelf niet, per definitie, maar hoe meer wij erin slagen de sporen en oorzaken van ondermaats presteren te ontdekken, te isoleren, te bewerken tot en met herontwerpen, hoe minder je je achter jezelf kunt verschuilen. Dat je jezelf niet kent is geen excuus om er goed uit te zien en er stevig tegen aan te gaan. Voor beide, voor je buitenkant en voor je binnenwerk, hebben we genoeg in de aanbieding om er wat leuks van te maken. Als je zelf wilt, als je zelf een beetje meehelpt. Je kent jezelf niet, dat blijft, maar als je je verantwoordelijkheden kent dan schiet het al heel lekker op. Jij bent het niet, het is iets in je. Dat kunnen we aanpakken. Er is daarom geen enkele reden meer, en dus geen enkel excuus, om jezelf jezelf te laten. Er is evenmin een excuus om anderen met je sores lastig te vallen, tenzij je al besloten hebt er zelf wat aan te doen. Je bent maakbaar. En bedenk, je bent nooit af. Elke vooruitgang is tijdelijk maar het streven naar beter is eeuwig. Maakbaarheid is levenslang. Het klopt. Mensen zijn maakbaar, steeds meer zelf. Het is als met economie. Zolang we economie met behoeften associëren wordt het nooit wat. Maar zodra we economie van behoeften omcoderen naar betalingen dan wordt niet alleen de dominantie van het financiële systeem begrijpelijk maar ook dat er geen grenzen zijn. Wie meedoet is verzekerbaar en wie verzekerbaar is, is een beloftevolle kandidaat voor verdere betalingen, steeds meer betalingen of, zoals de banken dat noemen, steeds meer, steeds nieuwe, steeds slimmere financiële ‘producten’. Maar dan moet je wel meedoen. Participatie is plicht en wie niet participeert is niet alleen verdacht maar mag dat ook alleen aan zichzelf toerekenen. Aan ons ligt het niet. Nieuwkomers doen mee door te integreren, nieuwkomers in arbeidsparticipatieland doen mee door te re-integreren. Als ze het zelf niet lukt en als ze bereid zelf aan zichzelf te ‘werken’. Werk, dat ben je zelf. En als je het niet redt dan neem je maar een ritalinnetje. Ook goed bij examens. De depressie-epidemie is tegelijk een depressie-economie. Normalisering van alles wat onder de norm zit is het parool, de norm verschuift, de normen breiden zich over meer terreinen uit en overal neemt niet slechts de tolerantie af maar neemt ook het ongeduld toe. Pietje Bell is dood en voor een nieuwe is geen plaats. We hebben er geen tijd voor en we hebben er geen zin in. We richten ons op succes; we wenden ons af van mislukkingen die het toch aan zichzelf te wijten hebben. Gezond leven is leven volgens de norm, het is de afwijking te snel af zijn, het is leven dat voorkomt dat je leeft. Het is preventie van alles. Als het zou werken krijgt Aldous Huxley alsnog z’n angstige gelijk. Maar het werkt niet. Dat is weinig reden tot vreugde, overigens. De machine dendert verder. In de wondere wereld van de economie is geen plekje ingeruimd voor zwarte zwanen want – met dank aan de vroege Wittgenstein – ‘what we cannot predict about we must pass over in silence’. Tussen haakjes: 1929 is het geciteerde jaar om de ‘vroege’ van de ‘late Wittgenstein te onderscheiden. Moet op toeval berusten, dat jaar. En in de wondere wereld van het farmaceutisch-wetenschappelijk-politiek-verzekeringen complex geldt dezelfde regel. Zwarte zwanen passen gewoon niet in de traditie van de randomized clinical trials (RCT’s), de brandstof voor wat heel hautain ‘evidence based’ onderzoek wordt genoemd. De rest valt er buiten want wat evident is, is geen evidentie en kan niet worden meegenomen. Los daarvan, hoeveel gesponsorde leerstoelen zijn er? Hoeveel bijzondere? Hoeveel buitengewone? Waar zitten ze? Hoeveel onderzoeksgeld is er mee gemoeid? Hoeveel infiltratie van commerciële overwegingen in wetenschappelijk werk? Hoeveel publiek-private samenwerking houdt publiek geld en privaat voordeel in? Goed, we hebben een rijk bedeeld ‘topinstituut’ Pharma onder die vlag en dat is omineus genoeg, maar is er veel en veel meer. En dus veel minder voor regulier onderzoek. Gek, we turven het niet. Plasterk is van mening dat bijzondere stoelen onmisbaar zijn in de ‘valorisatie’ van kennis. Van een gevaar voor de onafhankelijkheid van wetenschap en onderzoek is geen sprake. Een code? Overbodig. Geeft alleen maar rompslomp. Velen denken dat de DBC’s voornamelijk rompslomp veroorzaken maar die hebben het bij het foute eind. De hoofdstukken over de vervlechting van onderzoek, ‘valorisatie’, politiek en commercie zijn onrustbarend. Ik bedoel, dat het in de medische hoek behoorlijk fout zit met belangenvervlechtingen, we weten het allemaal. Bijna dagelijks nieuws. Maar dat het zo erg is, zo rot, zo cynisch en onverschillig: ik wist het niet. Je zou er boos van worden. Ik word er boos van. Ik ben blij dat Trudy Dehue er niet boos over is geworden. Althans niet zo boos dat het haar heeft gehinderd bij het schrijven. Dat is niet gebeurd. Gelukkig maar. Bovendien, dat hele verhaal over monoamine oxidase-a bleek een broodje aap. Zoals wel meer, zoals veel meer in de depressie-epidemie. Het gaat goed in de broodjeswinkel aap. 20 augustus

Source: http://www.ronaldofferman.nl/archief-2012/Boos.pdf